فرناز:
6- این آخری بدترین و وحشتناک ترین سوتی همه عمر و زندگی من است که هنوز هم از یادآوریش سردرد می گیرم. وجدانن هم از درگاه همگی شما عزیزان استدعا دارم این را که خواندید دیگر به رویم نیاورید. خداوند عزتتان دهد! بابت جریحه دار شدن عفت عمومی نیز پیشاپیش عذر می خواهم. و اما این سوتی وحشتناک از این قرار است که زمانی میان دایره دوستان ما عادت شده بود که هر حرفی را بر می گرداندیم و از جملات با جابجایی یکی دو کلمه مفهومی تازه می ساختیم. در یکی از همین روزها در راه پله دانشکده استاد بزرگواری را دیدم که آقایی حدودن پنجاه و پنج ساله هستند، ترم پنج با وی درسی داشتیم و کلی هم از آن کلاس آموخته بودیم. یک سال و نیمی می شد که اصلن این استاد را در دانشگاه ندیده بودم، ایستادیم به حال و احوالی به این شرح:

استاد: به به! سلام فرناز خانم! خوبی؟ چه می کنی؟
من: خیلی ممنون استاد! شما خوب هستید؟ کم پیدایید.
استاد: از کم سعادتی من هست که شما را نمی بینم. من هم بد نیستم. ترم چندی الان؟
من: دیگه آخرهایش هست.
استاد: خوب به سلامتی. شوهر نکردی هنوز؟
من: ( به عادت همان بازی میان دایره دوستان که جمله ها را برمی گرداندیم) شوهر بایدمنو بکنه استاد....
و همین که جمله لعنتی تمام شد تازه فهمیدم چه گفتم و برای اولین بار در زندگی تا بناگوش که سهل است، گردن به بالا مثل لبو سرخ شدم. بدبختی بزرگ این بود که درست از فردای این روز کذایی این استادمان را که یک سال و نیم بود اصلن ندیده بودم، هر روز خدا در حیاط و راه پله و دم در کلاس می دیدیم و ایشان هم دریغ از ذره ای بزرگواری که به روی خودش نیاورد، هربار چشمش به من می افتاد نیشش تا فرق سرش باز می شد. من در همین راستا ناچار شدم یک درس را که از شانس بد من اکثر کلاس هایش با این استاد تشکیل می شد، تا ترم آخر به تاخیر بیاندازم!